همه چیز درباره تلسکوپ ماژلان؛ رقیب سرسخت جیمز وب - خبر آزمون

به گزارش خبرنگاران به نقل از Interestingeng Ineering، تلسکوپ غول پیکر ماژلان، قوی ترین تلسکوپی است که تا به حال ساخته شده و از بزرگترین آینه های تاریخ استفاده می نماید. رئیس این پروژه به تازگی امروز اعلام نموده که کنسرسیوم دنیای حامی ساخت تلسکوپ ماژلان متعهد به تزریق 205 میلیون دلار بودجه برای تسریع ساخت نهایی آن شده است. حامیان و سرمایه گذاران این پروژه شامل مؤسساتی مانند مؤسسه علمی کارنگی، دانشگاه هاروارد، بنیاد تحقیقات سوپائولو (FAPESP)، دانشگاه تگزاس در آستین، دانشگاه آریزونا و دانشگاه شیکاگو می شوند.

این بودجه برای ساخت یک تلسکوپ 12 طبقه غول پیکر که در رصدخانه لاس کامپاناس در شیلی، زمینی واقع در صحرای آتاکاما در حال ساخت است، استفاده خواهد شد.

درمورد زمان بهره برداری از این ابرتلسکوپ نیز، اگرچه تاریخ دقیق تکمیل آن تعیین نشده است، اما انتظار می رود راه اندازی آن به اواخر دهه جاری و احتمالا سال 2029 برسد.

چرا تلسکوپ غول پیکر ماژلان بسیار مهم است؟

رئیس تلسکوپ غول پیکر ماژلان، دکتر رابرت شلتون، در یک بیانیه مطبوعاتی درباره اهمیت ساخت این تلسکوپ گفت: ما مفتخریم که این سرمایه را در آینده دریافت کنیم. این بودجه واقعاً یک کوشش مشترک از سوی بنیان گذاران ما است، منجر به ساخت بزرگترین آینه های دنیا و تلسکوپ غول پیکری می گردد که یک ابزار علمی این امکان را به ما می دهد که تکامل شیمیایی و همچنی ستاره ها و سیاراتی که قبلاً هرگز نبوده اند را مطالعه کنیم.

این تلسکوپ 25.4 متری با استفاده از هفت آینه از بزرگترین آینه های دنیا، بالاترین نمای جامع از دنیا ما را ارائه می دهد. منشأ عناصر شیمیایی را روشن می نماید، معما های کیهانی ماده تاریک را روشن می نماید و برای اولین بار حضور حیات در دنیا های دیگر را تأیید می نماید.

جالب است بدانید که وزن این آینه ها به 18 تن می رسد و ساخت آن ها نیز 4 سال طول خواهد کشید. علاوه بر این سازندگان به مدت تقریبا 2 سال هر کدام از آن ها را صیقل می دهند، تا اگر لکه ای روی آن ها وجود داشته باشد، به کمتر از یک هزارم عرض موی انسان برسد.

دکتر والتر ماسی، رئیس هیئت مدیره تلسکوپ غول پیکر ماژلان و مدیر سابق بنیاد ملی علوم و رئیس بانک آمریکا، شرح داد: مشارکت های اخیر شرکای سرمایه گذاری ما در ساخت تلسکوپ غول پیکر ماژلان، آینده را به واقعیت تبدیل می نماید و به ما اجازه می دهند تا به بعضی از اهداف کلیدی علمی، از جمله آیا ما در دنیا تنها هستیم پاسخ دهیم.

مقایسه کیفیت تصویر بخش کوچکی از آسمان که تلسکوپ فضایی جیمز وب آن را مشاهده می نماید (سمت چپ)، و شبیه سازی تلسکوپ غول پیکر ماژلان با استفاده از اپتیک تطبیقی برای دستیابی به دید محدود پراش از زمین (سمت راست).

در خصوص تعیینات دیگر این تلسکوپ بهتر است بدانید که سازه تکمیل شده به ارتفاع 39 متر و وزن 2100 تن می رسد و در بدنه ای به طول 65 متر قرار می گیرد که می تواند یک دور کامل را در سه دقیقه کامل کند.

بعلاوه هفت آینه ثانویه تطبیقی می توانند شکل یک سطح به ضخامت دو میلی متر را 2 هزار بار در ثانیه تغییر دهند تا اثر تاری نوری جو زمین را در وسیع ترین میدان دید هر تلسکوپ اصلاح نمایند. به زبان ساده، این تلسکوپ باید به معجزه فناوری تبدیل گردد و اوج جدیدی از رصد فضا را ایجاد کند.

تلسکوپ های زمینی در مقابل تلسکوپ های فضایی

به گزارش خبرنگاران و به نقل از redsharknews، بدون شک تلسکوپ فضایی مانند جیمز وب دارای مزایایی است، مثلا مجبور نیست با جو زمین درگیر گردد. با این حال، تلسکوپ های فضایی دارای معایب متعددی هستند، مانند محدودیت مقدار موشک هایی که اجزای تلسکوپ را به فضا پرتاب می نمایند. این امر ساخت آینه های بزرگ مورد احتیاج را بسیار پیچیده تر و محدودتر می نماید.

علاوه بر این، تلسکوپ های فضایی به برنامه ریزی بسیار پیشرفته تری احتیاج دارند، به این معنی که تا زمانی که عملیاتی شوند منسوخ شده اند. سپس مسائل قابلیت اطمینان در آن ها وجود دارد و در صورت بروز نقص در سیستم، تعیین نیست که چه اتفاقی برای آن می افتد.

در مقابل تلسکوپ های زمینی هم معایبی دارند، اما با این وجود می توان آن ها را در بزرگترین ابعاد ساخت و محدودیتی در ساخت آن ها وجود ندارد. علاوه بر این، قرار دادن آن ها در ارتفاعات بالا که هوا رقیق است می تواند بسیاری از مسائل مربوط به جو زمین را کاهش دهد.

حالا این ویژگی ها را با اپتیک فعال ترکیب کنید، آن وقت می بینید که مزایای تلسکوپ های فضایی آغاز به کاهش می نماید. با این حال، هنوز محدودیت هایی برای رصد پرتو های گاما، اشعه ایکس و سایر طول موج های زمین وجود دارد، بنابراین هر نوع تلسکوپ مزایا و معایب خود را دارد.