ما مردم اینستاگرام باز و فروشنده های بالفطره ای هستیم - خبر آزمون

بیایید کمی به عقب برگردیم. حدودا یک ماه پیش از این قضیه، فروشگاهی در ستارخان پیدا نموده بودیم که لوازم تزیینی خانه می فروخت و همسرم کلی از اجناس آن خوشش آمده بود؛ منتها به علت نگرانی من از جای پارک نامناسب ماشین، نتوانسته بود مغازه را درست وحسابی اسکن کند. اما زرنگی نموده بود و هنگام خروج، از صاحب فروشگاه کارت مربعی شکل کوچکی گرفته بود که یک طرفش لوگوی نارنجی و بنفش چاپ شده بود و روی دیگرش ID اینستای مغازه را معرفی می کرد. خانم ما هم از آن موقع، این صفحه و عکس محصولاتی که در آن ارائه شده بود را دنبال نموده بود و حسابی می دانست چه چیزهایی در این فروشگاه قابل پیدا کردن است. از اینجا، ادامه ماجرا را می خوانید:

وقتی وارد فروشگاه شدیم، آقایی را دیدیم که روبروی درِ ورودی ایستاده بود و با موبایلش از مردم فیلم می گرفت؛ این موضوع را می توانستی به راحتی از حالت در دست گرفتن موبایل بفهمی. همسرم به سمت من چرخید و با حالت تعجب به آرامی پرسید:

نمی دانستم چه بگویم. همین طور در فکر بودم و داشتم به سلول های خاکستری فشار می آوردم که دیدم دوست مان دارد پشت تلفن با یکی حرف می زند؛ ژستی که به خود گرفته بود، شباهت زیادی به تماس تصویری داشت؛ اما جوابی از آن سوی خط نمی آمد. دیگر از شدت فضولی فشارم افتاده بود و با این حال، تصمیم گرفتم باز هم صبر کنم تا کم کم بفهمم چه خبر است. ناگهان وقتی دوست مان بی خیال فیلم گرفتن از ما شد و لنز دوربین موبایل اش را به سمت قفسه ها چرخاند، بالاخره متوجه شدم دارد چه کار می نماید. تصویر درون نمایشگر گوشی، پُر از قلب هایی بود که هوا می رفتند و سیل کامنت ها بود که یکی پس از دیگری روی صفحه به نمایش درمی آمد. حالا دیگر دوزاری ام جا افتاده بود؛ فروشنده داشت از سرویس تازه Live Video یا همان ویدئوی زنده ی اینستاگرام استفاده می کرد؛ همان سرویسی که اجازه می دهد تصویر ویدئویی همین الان را به فالوئرهایت نشان بدهی. اما چه استفاده ای می توانست از این سرویس بکند؟ مخاطب اش چه کسانی بودند؟

این دوست ما داشت برای کسانی که پیج اینستاگرام فروشگاه کوچک اش را دنبال می کردند، از کالاهای درون مغازه ویدئوی زنده می رفت. که چه بگردد؟ که آن ها ببینند چه کالاهایی در حال حاضر برای فروش درون مغازه موجود است. ایده ی فوق العاده ای بود! فروشنده داستان ما داشت بلافاصله بعد از فعال شدن ویدئوی زنده در اینستاگرام، از آن در استراتژی مارکتینگ خود استفاده می کرد. این فروشنده عزیز توانسته بود فهم درستی از ویدئوی زنده پیدا کند و مهم تر اینکه پیروز شده بود از این طریق، هم ارتباط موثرتری با مشتری هایش برقرار کند و هم از محدودیت های فروشگاه کوچک اش بگذرد. ناگهان در چرخشی 180 درجه، از آن نگاه انتقادی و نکوهش گر چند دقیقه پیش فاصله گرفتم و این کار او را در دل تحسین کردم. خرسند بودم که می دیدم فرهنگ استفاده از ویدئوی زنده اینستاگرام با چنین سرعتی در جامعه جا افتاده و حتی کسی هم پیدا شده که توانسته با کمی فکر، از آن به نفع کسب وکارش استفاده کند. حقیقتی که حالا داشتم به عینه می دیدم، آن تئوری کلیشه ای را که می گوید برای استفاده از هر فناوری تازه، ابتدا باید فرهنگ استفاده از آن در جامعه ایجاد گردد کاملا نقض می کرد. در همین فکرها بودم که آقای فروشنده درحالی که به یک دم کنی با طرح گُل ریز خودمان اشاره می کرد، رو به صفحه نمایشگر موبایلش گفت:

او توانسته بود گوشی هوشمند خود را از طریق ای تبدیل کند که حالا تنها کاربردش چک کردن عکس های دیگران نبود؛ بلکه داشت برای مدیریت یک بیزنس از آن استفاده می کرد و کسی در خوب بودن این حرکت شکی ندارد. اما سمت منفی ماجرا چه بود؟ ایده معرکه فروشنده عزیزمان، توجه و تمرکزش را به کلی از مشتری حی و حاضر درون مغازه برداشته بود. فروشنده باهوش قصه ما، فکر و ذکرش شده بود مشتری های بالقوه ای که در فضای مجازی انتظارش را می کشیدند. البته شخص دیگری به عنوان جایگزین خود در مغازه گذاشته بود تا در چنین مواقعی امورات مغازه را رتق وفتق کند. اما این آقای جایگزین مشابه تمام وردست ها از چندوچون موجودی و قیمت کالاها آن قدر سر در نمی آورد و هرچند وقت یک بار مجبور می شد از همکار موبایل به دست خود سوال کند. در همین گیرودار بود که صدای آقای فروشنده را دوباره شنیدیم:

فهمیدم که انگار تصویر یکی از دوستان مخاطب پایدار نبوده و از پرش ویدئو شکایت داشته. ما داشتیم در خصوص تنوع طرح و قیمت سطل و جای دستمال کاغذی بحث می کردیم و فروشنده از کسی که کامنت مثبت گذاشته بود تشکر می کرد:

ما خریدمان را انجام دادیم و من هنوز هم در فکر آقای فروشنده بودم؛ به اینکه کم کم هم وطنان من هم مثل مردم سایر نقاط جهان دارند به این موضوع ایمان می آورند که با استفاده از یک ارتباط اینترنتی و یک لپ تاپ - یا هر وسیله مشابهی - می توان یک کسب وکار راه انداخت یا بر رونق کسب وکار فعلی اضافه نمود. می توان با تکیه بر توان ذهنی و کمی خلاقیت از هیچ چیز به همه چیز رسید و یک حکمرانی مستقل کوچک به وجود آورد. این همان مفهوم خودباوری است که در تمام کنفرانس ها و همایش های پیروزیت درس داده می گردد و حالا ما هم کم کم داریم به آن دست پیدا می کنیم. پس پیش به سوی ایرانی پر از فراوری و خلاقیت. لطفا همین فرمان تخت گاز بروید!

پی نوشت: در عنوان مطلب از عنوان کتاب ما مردم مقلدی هستیم اثر عزیز نسین الهام گرفته ام.